Terugblik op de Kasteelsessie: Verwantenopvang & Intern Informatiemanagement

Terugblikken op de Kasteelsessie; Schending van integriteit

Wie Googled op het begrip ‘integriteit’ vindt een veelvoud van definities. Bijvoorbeeld die van de Van Dale Online:
1. Onschendbaarheid.
2. Eerlijkheid, onkreukbaarheid.

Wie ‘betekenis-definitie.nl’ intoetst op Google treft maar liefst 30 definities aan. Tijdens de ‘Kasteelsessie van Parcival van Parcival op Kasteel de Haar op 31 mei beperkten de deelnemers zich door vraag, antwoord en discussie tot het thema ‘íntegriteit en crisismanagement’ en hadden daar op een plezierige wijze hun handen vol aan.

Integriteit als kernwaarde

De dag werd geopend door gespreksleider Steven Hofdom die de deelnemers onmiddelijk betrok in een levendige discussie: “Een organisatie waar integriteit als vanzelfsprekend wordt beschouwd is gevaarlijker dan een organisatie waar dit nog niet duidelijk is” was de eerste stelling die werd besproken, gevolgd door: ‘Het benoemen van integriteit als kernwaarde is essentieel voor een gezonde bedrijfsvoering’

Het hellende vlak

Spreker Maarten IJzermans nam na de interactieve discussies het woord en ging dieper in op de mogelijke oorzaken van een integriteitsschending. Deze is meestal geboren uit frustratie. Echter zal dit nooit alleen het klimaat creëren waarin schendingen kunnen plaatsvinden. Het hellende vlak zit hem in het “teveel” vertrouwen op bestaande processen. De controles blijven uit en verschaffen ruimte voor factoren als gelegenheid, motief en rationalisatie. Ervaring en onderzoek van Hoffman toont aan dat ‘gelegenheid’ de grootste factor is waardoor men van het pad afwijkt. Langzaam kunnen deze situaties in een bedrijfsproces sluipen.

Professionele integriteit

Integriteit kent vele vormen, zowel individueel als professioneel. Maar hoe stuur je als bedrijf nou op ‘integer functioneren’? En hoe ga je om met mensen die de regels overtreden? De discussie tussen aanwezigen kwam flink op gang toen het fenomeen ‘klokkenluiders’ werd besproken.

Kan men het iemand kwalijk nemen als er aan de bel getrokken wordt, en reken je er een persoon wel of niet op af als bedrijf. Er werden veel scenario’s en nuances besproken en samenvattend bestond er consensus : “Zolang men de koninklijke weg heeft bewandeld en eerst alle andere stappen heeft geprobeerd kan een klokkenluider als integer worden gezien”. Als een bedrijf in kwestie echter geen klimaat of ruimte biedt om een interne discussie te voeren dan is een noodsprong van een klokkenluider naar de media echter snel gemaakt. Het advies luidde hier dan ook: benoem zaken die mislopen binnen het bedrijf, sta hier als leidinggevende ook voor open en voorkom hiermee een situatie die voor niemand wenselijk is.

De toekomst

Spreker Sylvia Sanders nam hierna het woord. Zij opende met een onderzoek van AdFormatie waaruit blijk dat organisaties en hun bestuurders steeds kritischer door hun omgeving zullen worden beoordeeld op integer handelen in de crisis. Integriteitsvraagstukken zullen hierdoor stijgen op de ranglijst van meest voorkomende crisisoorzaken. Een veel voorkomend dilemma hierbij: vertel je vanuit organisatie wat er mogelijk speelt met een medewerker of hou je rekening met de privacy van de medewerker en ben je terughoudend naar de media? Is het wenselijk maatschappelijke onrust te voorkomen door iets te communiceren wat normaal niet naar buiten zou komen? Is het van belang om de gestelde integriteitsregels bij te stellen in crisissituaties? Hoe ga je om met straffen en sancties bij integriteitsschendingen? Hoe houd je de noodzakelijke dialoog open? Welke invloed hebbenculturele verschillen op de definitie van integer handelen? Die en andere stellingen zorgden voor een boeiende en uiterst inspirerende en interactieve middag.

Doen wat juist is

Na afloop van de presentaties was er gelegenheid om, voor het afsluitende hapje en een drankje, aan een panel van experts van Parcival en Hoffmann vragen te stellen. Een kleine greep uit de vele vragen en antwoorden:

– Is het uiteindelijk uitlegbaar wat tot een bepaalde actie heeft geleid?

– Maak zaken bespreekbaar en transparant.

– Zichtbaar voorbeeldgedrag van de leiding maar ook helderheid in wat de leiding van mensen vraagt is essentieel.

– Jezelf in de ogen kijken. In de spiegel kijken stimuleert het zelfbewustzijn.

 

“Door het juiste te doen, vreest gij niemand. Doe, doe en blijf het doen”

sprak panellid Kees Kuijs tot slot.

 


We danken de deelnemers en sprekers nogmaals voor hun komst en zeer gewaardeerde bijdrage en namens Parcival nodigen wij u heel graag uit voor de komende Kasteelsessie. Deze vindt plaats op 28 juni in Kasteel Kasteel Groot Buggenum. Thema van die middag is: Verwantenopvang & Intern informatiemanagement

Uiteraard blijven we u ook op de hoogte houden van de volgende sessies die in het najaar en de winter van dit jaar zullen plaatsvinden.

Verwantenopvang op grote schaal

Johara Boukaa

Op 28 juni ga ik tijdens de Kasteelsessie Verwantenopvang met Ton Heerschop in gesprek over het opvangen van gezins- en familieleden, vrienden en partners van mensen die betrokken zijn geraakt bij een grote ramp, incident of andersoortige grote traumatische gebeurtenis.

Ton schrijft in zijn blog van 7 juni: “Ik durf de stelling aan dat veel organisaties deze processen [rondom verwantenopvang] te weinig beoefenen als ze deze al op papier hebben staan.”
Ik ga er een schepje bovenop doen. Vanuit mijn ervaring heb ik namelijk ondervonden dat veel organisaties niet weten wát ze zouden moeten beoefenen. Dat ze niet weten wat er geregeld moet worden.
En dat is geen kritiek, want het is gelukkig niet iedere dag dat we te maken krijgen met een situatie die overweldigend is en er een grote groep mensen aan de deur staat te kloppen.

Als ik kijk naar mijn eigen ervaringen dan is verwantenopvang grofweg onder te verdelen in 3 pilaren. Ton heeft er in zijn blog al naar gehint. Hij beschreef het letterlijk bijstaan van verwanten door bij hen te blijven en hen met praktische zaken te helpen, zoals het bellen naar huis en het regelen van de terugvlucht van zijn collega’s.
Binnen de tak van psychosociale crisisinterventie spreken we dan van het verlenen van Psychologische Eerste Hulp. Eén van de interventies bij PEH is het voorzien in de basisbehoeften van getroffenen, zoals voedsel en drinken. Maar ook het creëren van een veilige omgeving is van groot belang en het verbinden van mensen met belangrijke anderen.

Psychosociale crisisinterventie of psychologische eerste hulp alsook de andere twee pilaren van verwantenopvang, komen aan bod tijdens de Kasteelsessie van 28 juni.

Bedenk eens: het bijstaan van 1 of 2 of zelfs 5 personen zal nog geen probleem zijn, maar wat als de groep verwanten uitgroeit tot 20 of 50 of zelfs meer mensen? Wat moet je als organisatie doen om een dergelijke groep op te vangen? Hoe organiseer je dat? Waar laat je al deze bezorgde mensen? Hoe ga je met hen om? Wat voor informatie geef je hen?

Weet jij de antwoorden? Kom er dan bij zitten, spreek mee, denk mee, deel je ervaringen of stel je vragen.

Verwantenopvang: papieren werkelijkheid of realiteit?

Het zal ongeveer een uurtje of drie in de middag zijn geweest. Ik zat aan mijn bureau in Maastricht te werken aan de planning en begeleiding van vier medewerkers van Northwest Airlines. Zij waren bij mijn toenmalige werkgever, KLM exel, op bezoek voor een zogenaamde codeshare audit. Een beoordeling betreffende de manier in hoeverre wij binnen ons luchtvaartbedrijf werkten conform internationale standaarden en onderlinge afspraken binnen de KLM-Northwest Alliantie. Rond drie uur kreeg ik een telefoontje van een collega. Er is een vliegtuig een van de torens van het World Trade Centre in New York binnengevlogen. Een korte boodschap die mij gelijk naar de NOS-website deed gaan. Op wazige beelden was te zien dat er inderdaad een rookkolom uit een van de torens kwam.

De impact

Iedereen weet hoe deze dag zich verder vervolgde. Ik zocht een tv op en zag met collega’s, met hetzelfde afgrijzen, hoe een tweede toestel zich in de andere toren boorde. Op dat moment wist ik: de wereld is vandaag veranderd. Dit is een oorlogsverklaring stelde een collega. Direct nadat de tweede toren getroffen was waarschuwde ik de Amerikaanse collega’s. Met een “ik denk dat jullie dit even moeten zien”, kreeg ik ze voor de tv.

Binnen enkele uren zagen we de gevolgen van deze aanslag en de impact zelfs op grote afstand. Het luchtruim van en naar Amerika was gesloten. Vele bemanningen en personeel, waaronder de Northwest mensen, stonden op allerhande locaties op de wereld zonder te weten wanneer en hoe ze naar huis konden. Ondertussen gingen in al die hoofden natuurlijk gedachten rond. Gedachten aan bekenden die in New York woonden of werkten. Zaten zij bij de slachtoffers?

Voor mij en vele luchtvaartcollega’s was het volkomen logisch dat we elkaar zouden helpen. De Nortwest mensen kregen in de eerste plaats ruim de ruimte om op een aantal kantoren met het thuisfront te bellen. Daarnaast nam een collega het op zich om met de afdeling flight ops van zowel KLM als Northwest contact te onderhouden om te beoordelen hoe snel we deze mensen terug konden laten keren naar huis. Als bedrijf maakten we een rooster waarbij we zorgden dat ook in de avonduren er altijd twee van onze mensen voor die van Northwest beschikbaar waren. In de praktijk betekende dit dat we met hen gingen dineren en daarna nog even napraten aan de bar van hun hotel. Toen na enkele dagen er stoelen vrij waren op een vrachtvlucht naar de VS regelde we dat de heren terug naar huis konden.

Hoewel ik het me op dat moment niet realiseerde, deden we precies wat men mag verwachten binnen de verwantenopvang. We gaven ze perspectief als het ging om de reis terug naar huis. Ze konden direct het thuisfront informeren over hoe het met hen ging. En niet onbelangrijk, we gaven ze dingen te doen, zoals zij het zelf later omschreven. Handelingsperspectief, informeren waar mogelijk en zelf actief laten bijdragen aan processen. Misschien wel de belangrijkste elementen in de verwantenopvang.

WTC; niet de eerste en zeker niet de laatste ramp

Na die 11e september 2001 zijn er vele situaties geweest waarin verwanten moesten worden opgevangen. Aanslagen in Engeland, Spanje, Frankrijk, Duistland en België maakten dat in korte tijd vele zwaargewonden in een enorme chaos geholpen moesten worden. En dat daarbij ook verwanten zich afvroegen wat is er met familie of vrienden gebeurd. Los van de terreuraanslagen kunnen we dergelijke situaties ook krijgen door bijvoorbeeld extreem weer, ik noem Pukkelpop of paniek in een menigte, ik verwijs naar de Loveparade.

De vraag is echter in hoeverre zorginstellingen, lokale overheden of bedrijven zich voorbereiden op een dergelijke opvang. Is het een papieren werkelijkheid of worden deze processen ook echt beoefend? Ik durf de stelling aan dat veel organisaties deze processen te weinig beoefenen als ze deze al op papier hebben staan. Een gemiste kans. Met name omdat verwanten als we het niet goed organiseren, geen bijdrage kunnen leveren aan het proces om door hen geliefde personen terug te vinden.

Het belang van verwantenopvang

Nederland lijkt als het om verwantenopvang gaat, dit onderdeel van crisismanagement ernstig te onderschatten. We beroepen ons op procedures, die zonder twijfel tijdens kantoortijden werken, maar doen ze dat ook buiten kantoortijden? Het vervelende feit doet zich nu eenmaal voor dat er meer uren buiten kantoortijd bestaan dan tijdens en dat de kans derhalve groter is dat verwanten zich buiten kantoortijden aandienen. De processen van verwanten opvangen, koppelen zorg geven starten dan per definitie trager op vanwege minder beschikbaarheid aan personeel.

Om het nog maar niet te hebben over de zaken die naast de eerste opvang van verwanten een rol spelen. Hoe is de geestelijke bijstand geregeld? Zijn er bijvoorbeeld afspraken met pastors, dominees, rabbijnen, imams en dergelijke? Is de psychosociale opvang gewaarborgd? Hoe zit het met bijvoorbeeld catering als mensen langdurig moeten wachten? Hoe regel je op welke locatie slecht nieuws gesprekken? En wie zijn belast met het koppelen van de verwanten met slachtoffers? Hoe gaan we verwanten bij de door hen gezochte slachtoffers in contact brengen. En zo zal de rij zonder twijfel langer worden.

 

Integriteit, Transparantie & Crisismanagement

Filmfestival Movies that Matter vertoonde dit jaar de documentaire Risk[1], waarin de oprichter van Wikileaks, Julian Assange, wordt gevolgd. Een discussiepunt in de documentaire is de mate van transparantie die wenselijk is: moet alles openbaar zijn en gepubliceerd worden (standpunt Assange) of zijn er zaken die geheim moeten blijven?

De reikwijdte van transparantie binnen crisissituaties

In crisissituaties worstelen organisaties ook met deze vraag. Regelmatig ontstaan crisissituaties bij organisaties na ‘niet integer handelen’ van de organisatie als geheel, of van een of meerdere werknemers. Fraude, belangenverstrengeling, misbruik van positie of informatie, (seksuele) intimidatie… Het zijn zaken waarbij op het eerste gezicht duidelijk over een (individuele) schuldige bericht kan worden. Dieper inzicht in de casussen leert echter dat het zelden zo eenvoudig is, en dat een crisisteam voor grote dilemma’s komt te staan. Welke informatie maken we openbaar en welke informatie niet? En in hoeverre hebben we daar zelf controle over? Wat is hierin integer?

Een open, transparant en daadkrachtig optreden

Een veel gehoord advies is dat je zelf als organisatie zo snel en zo veel mogelijk naar buiten moet brengen, zodat je zelf invloed hebt op de beeldvorming en woordkeuze. Bij dit argument worden voorbeelden aangehaald waarbij een organisatie integriteitsschendingen achter heeft gehouden, of heeft ontkend. Wanneer dit uitkomt moet het bestuur alsnog door het stof omdat zij dubbel onbetrouwbaar zijn: hun organisatie heeft niet integer gehandeld en zij zijn daar ook nog eens niet eerlijk over geweest. Hetzelfde wantrouwen ontstaat wanneer zaken worden gebagatelliseerd, omdat het onrecht doet aan de situatie en het lijkt alsof het bestuur de schending acceptabel vindt en verantwoordelijkheid uit de weg gaat.

Nee, dan liever zelf naar buiten komen met het nieuws. Volledig, eerlijk, en betrouwbaar. Eerlijk zijn over wat is gebeurd, er voldoende gewicht aan geven, en laten zien dat je als bestuur optreedt om misstanden in de toekomst te voorkomen. Een open, transparant en daadkrachtig optreden kan zelfs een positief effect hebben op het imago. Snel naar buiten dus met die informatie!

Validiteit van informatie

Een crisisteam wordt hierin echter direct geconfronteerd met het eerste, praktische integriteitsvraagstuk: klopt de informatie die wij hebben? Hoe zeker zijn we hiervan? Hoe beoordelen we dat? Niet alle informatie is feitelijk, niet alle interpretaties doen recht aan de waarheid, en het is nog maar de vraag óf er wel een ‘feitelijke waarheid’ bestaat. Een beschuldiging is nog geen bewijs. In het rechtssysteem wordt schuld bepaald door de rechter en ben je onschuldig tot het tegendeel bewezen is (praesumptio innocentiae).

In de publieke opinie gaat dit principe niet op: van een beschuldiging kan een persoon jaren later nog steeds last ondervinden. Zelfs als zij onschuldig blijken te zijn.[2] In het geval van Assange is de vraag naar zijn schuld nog steeds onbeantwoord; sinds de naar zijn mening politiek gemotiveerde aanklacht voor seksueel misbruik in Zweden verschuilt hij zich in de ambassade van Ecuador in Groot-Brittannië, bang om uitgeleverd te worden aan de Verenigde Staten. Alleen een beschuldiging kan dus al verstrekkende gevolgen hebben.

Een volgend integriteitsvraagstuk treft de interne organisatie. Wanneer duidelijk een dader aan te wijzen is, kan de verleiding groot zijn om hem/haar naar voren te schuiven als schuldige. Deze persoon is dan de uitzondering die de individuele verantwoordelijkheid draagt voor de daad, waarna het bestuur en de organisatie onschuldig kunnen lijken. Hoewel deze positie in beginsel comfortabel lijkt, kan later blijken dat  het onterecht was. Ook dit zal wantrouwen creëren. Naast allerlei individuele verklaringen in de privé- of psychologische sfeer van de dader, wordt ook gekeken naar de context waarin de daad plaats kon vinden; de organisatie. Kan de organisatie zich verschuilen achter de actie van één of meerdere dader(s) of zijn de gedragingen symptomatisch voor het klimaat en de cultuur van de organisatie? Vloeien de schendingen wellicht zelfs voort uit het eigen beleid, of gedragingen van het bestuur in hun voorbeeldfunctie? Wat heeft de organisatie er zelf aan gedaan om integriteitsschendingen te voorkomen, en is dat voldoende?

De keerzijde van transparantie

De organisatie, haar medewerkers en de omgeving zullen met deze vragen geconfronteerd worden, en hebben hierop een antwoord nodig. Een integer antwoord, dat recht doet aan de waarheid. Medewerkers ontvangen vragen van familie en bekenden, misschien ook van de media, en worden geacht hierop te antwoorden. De instructie die zij daarover meekrijgen van het crisisteam is idealiter leidend, maar hun eigen beleving speelt ook een rol. Wat mogen zij wel en niet zeggen? Hoe voelen ze zich hierbij? In hoeverre zijn er gedeelde waarden in de organisatie, en tot waar mogen deze verdedigd worden? in hoeverre verdedigt bijvoorbeeld een school/sportclub/kinderdagverblijf het recht van mannen om daar te werken wanneer bij een van hun mannelijke medewerkers kinderporno is gevonden? Medewerkers kunnen zwaar onder druk gezet worden met vragen uit de omgeving of media, en worden soms zelfs lastiggevallen. Ook slachtoffers kunnen ernstig benadeeld worden wanneer zij publiekelijk bekend zijn[3], en voortdurende openbaarmaking van nieuwe informatie rondom de zaak kan traumatisch en belastend zijn.[4]

Kortom, het advies om snel naar buiten te komen wordt vaak snel gegeven, maar het heeft nogal wat consequenties. Transparantie kent een keerzijde; het kan schade toebrengen aan daders, beschuldigden, medewerkers en de organisatie als geheel. Een belangrijke vraag hierin is wiens belangen gediend en geraakt worden. Onder het mom van transparantie worden soms keuzes gemaakt die voornamelijk het eigen belang dienen. Daarmee kunnen deze als niet integer worden beschouwd. Een exclusieve focus op eigen imagobehoud (of -bevordering) kan de belangen van anderen ernstig schaden. Zeker in tijden van crisis, waarin de druk stijgt, vergt het moed en wijsheid om hierin de juiste afweging te maken.

Voorbereiden op een crisis?

De beste voorbereiding op een crisis is oefenen, bijvoorbeeld realistisch oefenen met een scenario en mediatraining. In de voorbereiding kan een stappenplan ontwikkeld worden voor instellen van onderzoek bij dergelijke schending en de communicatiestrategie. Maar kijk ook tijdens de dagelijkse werkzaamheden regelmatig in de spiegel met de vraag: handelen wij nu integer?

Deze en andere vraagstukken zullen behandeld worden tijdens de gratis kasteelsessie van Parcival op 31 mei 2018 in kasteel de Haar.

[1] Poitras, L. (2016). Risk. USA
[2] Haspels, J. (09-07-2017). Onschuldig, maar na tien jaar nog steeds veroordeeld. Algemeen dagblad. Geraadpleegd op: https://www.ad.nl/den-haag/onschuldig-maar-na-tien-jaar-nog-steeds-veroordeeld~a9714c91/
[3] Levin en Becket (28-11-2017). US gun violence spawns a new epidemic: conspiracy theorists harassing victims. The Guardian. Geraadpleegd op: https://www.theguardian.com/us-news/2017/nov/28/us-guns-mass-shootings-hoax-conspiracy-theories
[4] Otten en van de Reijt (23-01-2018). Heel Holland Zoekt. Medialogica: omroep Human. Nederland.

Is Nederland voorbereid op een incident met een kernreactor?

Op 29 april 2018 was Schiphol even het centrum van Nederland. Een stroomdip zorgde er voor dat de gehele luchthaven even in het middelpunt van de belangstelling stond. Een knullige storing, want waar in Nederland zo ongeveer ieder ziekenhuis toegerust is met voldoende accu’s en netwachters om zelfs de kleinste stroomdip op te vangen, viel onze nationale luchthaven stil. Het laat weer eens zien hoe kwetsbaar essentiële infrastructuur is.

Kwetsbare infrastructuur

Nederland kent meer kwetsbare infrastructuur, waaronder een kerncentrale in Zeeland en een reactor in Petten voor voornamelijk medische doeleinden. Beide zijn wel eens in het nieuws geweest als het ging om de veiligheid. Maar de daadwerkelijke probleemgevallen liggen ten zuiden van ons land, in België. Met name de kerncentrales Doel en Tihange bij Huy liggen met enige regelmaat stil vanwege technische problemen. Is daarmee gezegd dat deze centrales onveilig zijn? Eigenlijk niet, daar waar techniek faalt, lijken tot op heden procedures de veiligheid te garanderen. Gelukkig maar, want een nucleair ongeval zou enorme gevolgen hebben voor Nederland. Gevolgen die meer lijken op die van Fukushima dan die van Tsjernobyl. Dit heeft alles te maken met de aard van de reactor. De centrale in Tsjernobyl gebruikte een andere techniek dan de centrale in Fukushima. De techniek van deze laatste lijkt sterk op die van die van de Belgische centrales. Dit zijn zogenaamde drukwaterreactoren.

Totale uitval

Wat zou er gebeuren bij een totale uitval van het systeem van deze reactoren? Vergelijkbaar met wat plaatsvond in Fukushima. In Fukushima adviseerde de VS een gebied met een straal van 80 kilometer te ontruimen. Geredeneerd vanuit Tihange zou dat leiden tot het ontruimen van steden als Luik, Maastricht, Aken en Heerlen. In Nederland zou feitelijk vanaf Maasbracht alles richting het zuidelijke Limburg volledig ontruimd moeten worden. Trekken we diezelfde cirkel van 80 kilometer rondom Doel, dan zou België vanaf de kust tot ongeveer halverwege het land moeten worden ontruimd. Zeeland, zuidwest Brabant en delen van Zuid-Holland zouden er ook aan moeten geloven. Steden als Rotterdam, Breda, Middelburg, Vlissingen, Tilburg, Brussel en Leuven zouden moeten worden ontruimd. Beide scenario’s zijn pure nachtmerries voor de Nederlandse en Belgische overheden.

Secundaire gevolgen

Zelfs al zou, net als destijds in Fukushima, slechts 20 km worden ontruimd, dan zouden nog steeds Bergen op Zoom en Antwerpen ontruimd moeten worden als het de centrale in Doel betrof. In Tihange zou de schade vele malen minder zijn, omdat steden als Hasselt en Luik net buiten het te ontruimen gebied zouden vallen. Wat zouden echter de secundaire gevolgen zijn? Wie wil wonen direct naast een nucleair besmet gebied? Ik voorspel een grote uittocht van mensen die op 30, 40 of wellicht 80 kilometer van de centrale in kwestie wonen.

Oefenen met worst-case scenario

De vraag is of we ons realiseren hoe enorm de impact kan zijn.  Hoe verplaatsen ziekenhuizen, verpleeghuizen en universiteiten hun mensen over grote afstanden? En hoeveel mensen zijn dat eigenlijk? Bereidt onze overheid zich zowel landelijk als regionaal wel eens voor op dit soort scenario’s? Voorlopig blijft het slechts bij het verstrekken van jodiumpillen die, mocht het noodlot toeslaan, onvindbaar zijn in huis. Maar rond voorbereidingen op massale evacuaties van mensen en dieren uit het getroffen gebied, is het stil. Waarom? Het risico is reëel en zolang de pruttelende en puffende centrales die met regelmaat worden stilgelegd nog bestaan, mogen we toch verwachten dat er ook wordt geoefend op worst-case scenario’s?

 

Video CrisisSuite: ervaringen Ommelander Ziekenhuis

Het Ommelander Ziekenhuis Groningen gebruikt sinds december 2015 CrisisSuite ter ondersteuning van hun crisismanagement. Marcel Scholte en Johan Schanssema, beide Crisiscoördinatoren van het OZG, zetten CrisisSuite in tijdens crises, zoals de ijzel in januari 2016, alsook tijdens oefeningen of bij gepland groot onderhoud. Marcel Scholte vindt een voordeel van CrisisSuite “… dat je een snel en duidelijk logbestand krijgt van je crisis. En los van het loggen heb je binnen CrisisSuite ook al je documenten die te maken hebben met crisisbeheersing direct paraat. Ze staan allemaal in CrisisSuite verwerkt.” Marcel Scholte en Johan Schanssema vertellen over hun gebruikerservaring.

Voor meer informatie over CrisisSuite kunt u bellen naar 088 – 030 42 27 of een e-mail sturen naar info@merlincrisis.com.